Już za kilka dni święta, a Wy dalej nie macie pomysłu na prezent dla swojego przyjaciela podróżnika? Dobrze wiecie, że kolejne skarpetki, krawat i perfum wcale ich nie ucieszą, więc szukacie inspiracji? Dobrze trafiliście! Zobaczcie co mi wpadło do głowy. Może akurat stwierdzicie, że to idealny prezent?

Czy jest tutaj jeszcze ktoś poza mną, kto uprawia turystykę jedzeniową (dla niektórych jedyną słuszną)? Tak? To trafiliście idealnie, bo ten post jest właśnie o tym, jak spędziłam 3 dni tylko jedząc i sprawdzając miejsca, w których się je (i nie tylko).

1. Kawiarnia Wiedeńska 2/10
Pierwsze miejsce, które odwiedziłyśmy. Oczekiwania były spore, bo miejsce wychwalane na wszystkich blogach. Zamówiłyśmy omlety i kawę. Tak szczerze, to duże rozczarowanie. Nie chodzi nawet o to, że oczekiwałyśmy za dużo i przez to byłyśmy bardzo wybredne. Jedzenie było po prostu słabe. Po pierwsze miałyśmy wrażenie, że nie jest zrobione ze świeżych produktów. Po drugie jestem prawie pewna, że mój omlet (!) był odgrzany w mikrofalówce. Wiecie jak wygląda taki stopiony ser w mikrofali, który przestygnie i wygląda jak gumowa kupa? To właśnie tak to wyglądało na moim omlecie. Do tego z chleba wyszedł nam pająk, którego serdecznie pozdrawiamy.
Wnętrze jak najbardziej na tak. Klimatyczna knajpa, stare elementy wystroju (wielki plus za obrusy!), aczkolwiek średnio widoczna z ulicy. Trochę nie rozumiem też dlaczego dostałyśmy jedną kartę dań na dwie osoby, kiedy nie była to ostatnia, jaka była w restauracji.

Dam sobie rękę uciąć, że nie ma wśród Was osoby, która zna osobę, która zna kogoś, kto był w Stanach. Zapewne większość Was chciałaby spełnić swoje American Dream (no halo, lodowisko i święta w Central Parku. Kto o tym nie marzył za dzieciaka?). Co jednak, gdy American Dream jednak okazuje się nie być taki super? W moim przypadku niestety tak trochę było.


Na wyjazd do Stanów zdecydowałam się bardzo spontanicznie. Kilka zmian w życiu, jedna reklama na facebooku, telefon do taty i odpowiedź "To jedź!" i zapisałam się na program. Nie sprawdzałam innych ofert, nie sprawdziłam agencji na forach w internecie, nie wiedziałam w sumie nic - chciałam po prostu wylecieć. To był niestety mój błąd, bo po pierwsze mogłam znaleźć o wiele lepsze oferty, a po drugie, może by mnie ktoś ostrzegł. Wiadomo, nie każdy wróci z pracy za granicą zadowolony, ale czasami dzieją się takie rzeczy, że bardzo byś nie chciał, by ktoś znalazł się na Twoim miejscu.

Organizacja na początku bardzo pomaga. Prowadzi Cię za rączkę, doradza jak wypełnić formularz (za mnie to momentami robiła osoba, która miała mnie sprawdzić, czy się nadaję), mówią Ci jak nagrać film i zabierają do ambasady, gdzie też wszystko tłumaczą. Naprawdę super sprawa, kiedy masz małe doświadczenie w podróżowaniu, a to Twoja pierwsza wielka przygoda. Teraz bym wybrała się już sama, ale wtedy ta pomoc była niezastąpiona. Oczywiście za całą tą pomoc sobie nieźle kasują, bo ponad 3 tysiące złotych (zarabiasz 1200 dolarów). Co się jednak dzieje, gdy już za wszystko zapłacisz? Mam wrażenie, że o Tobie zapominają.


Przed wylotem.
Pierwszą słabą oznaką był fakt, że odpowiedź na moje pytanie o dodatkowe ubezpieczenie, astmę i alergie, które było dosyć ważne i wypadałoby to jednak załatwić przed wylotem, otrzymałam... w dniu kiedy wylądowałam w Stanach i nie mogłam już nic zmienić. Zdarza się? Niby tak, ale przed uiszczeniem wszystkich opłat, odpowiedzi otrzymywałam błyskawicznie, a teraz czekałam około 2 tygodnie.


Zaczęło się super, miło i przyjaźnie. Skończyło na groźbach od szefowej, że zabierze nam wizy, że zrobi nam, cytuję - "syf w papierach" i że nigdy już nie wrócimy do USA. Za co? Za to, że powiedzieliśmy, że płaci nam mniej i pracujemy o wiele więcej niż w umowie. Szef kuchni za to był alkoholikiem, w lodówce trzymał wódkę, którą popijał w pracy, rzucał w nas talerzami, nożami i wyzywał od najgorszych. To tylko niektóre z rzeczy, które się tam działy, ale myślę, że nie muszę mówić więcej.
Co na to Camp America? Oczywiście do nich zadzwoniliśmy, pisaliśmy płaczliwe maile do Polski, straciłam dwa kredyty na telefony do lokalnego biura, płakaliśmy im do słuchawki, a oni? Wydawali się przejęci, że coś zrobią i że oczywiście będziemy anonimowi. Skończyło się na tym, że faktycznie ktoś przyjechał z organizacji, ale skontrolować NAS i to jak my pracujemy. Do tego szefowa przyszła zaśmiać się nam w twarz, że Camp America, cytując, może im gówno zrobić, więc gdzie tu była ta wspomniana wcześniej ochrona i anonimowość?
Ostatecznie odpuściliśmy. Wojna trwała tak długo, że nas wykończyła, więc stwierdziliśmy, że skoro nie możemy tego załatwić górą, to napsujemy im krwi. Przecież nie wyrzucą całego staffu z kuchni w jeden dzień. Przyznaję więc, na koniec też nie byliśmy fair.


Wszędzie pisałam im negatywne opinie, które Camp America oczywiście usuwało. Otrzymałam kilkanaście telefonów, gdzie próbowano mi wmówić, że się tym zajmą, że zrezygnują z tego campa i że cała ta sytuacja się zmieni. Chcieli też rozwiązać sprawę ze zbyt niskimi zarobkami, twierdzili, że dostanę resztę w podatku. Wiecie ile wynosi mój podatek? 0$, a ja jestem 200$ w plecy. Co do reszty obietnic, to ten camp w tym roku był na targach w Krakowie, gdzie podobno są same najlepsze miejsca pracy. Słyszałam w tym roku, że zmienił się szef kuchni, a sam obóz już jest świetny, ale tu jednak chodzi mi o zachowanie organizacji, która obiecała z nich zrezygnować za to, jak byliśmy traktowani całe lato.

Nie jest jednak tak, że mój wyjazd do Stanów i praca tam to był koszmar. Mam naprawdę cudowne wspomnienia, poznałam cudownych ludzi, a miesięczna podróż po Ameryce była warta tego, co wydarzyło się na obozie. Zapewne jest też wiele osób, które wróciły z Camp America zadowolone. Ludzie jeżdżą z tej organizacji po kilka razy, ale myślę, że ich prawdziwa twarz pokazuje się w momencie, kiedy dochodzi do konfliktów.


Poniżej wrzucam kilka organizacji, z których pojechali moi znajomi i wrócili zadowoleni, ale pamiętajcie, że i tam może coś się zawsze wydarzyć:

Camp Leaders - na tej samej zasadzie co Camp America. Płacisz mnie, zarabiasz grosze, pracujesz na obozie dla dzieci.

Work Away - działa na całym świecie, jedziesz do konkretnej rodziny i u niej pracujesz. Ona daje Ci jedzenie, masz gdzie spać, a czasami nawet zabierze Cię na wycieczkę, Dużym minusem jest fakt, że raczej nie zarabiasz.

Organizacje Work & Travel: The Best Way. Zarabiasz o wiele więcej niż wkładasz w program (ok. 10 tys. zł). Praca w parkach wodnych, parkach rozrywki, hotelach itd.

Jeśli przychodzą Wam jeszcze jakieś pytania do głowy, to śmiało piszcie!

1. Zacznijmy od transportu, bo jakoś trzeba się poruszać po mieście. Bilet metra kosztuje 30$ i można go kupić w biletomacie. Jeśli ukradnie Wam pieniądze, a nie wyda biletu, to się nie martwcie. To się dosyć często zdarza, a kasę zwracają w ciągu bodajże 10 dni. Metro jest najlepszy sposobem poruszania się. Dostaniecie się dzięki niemu wszędzie na Manhattanie i nie tylko. Ja osobiście nie poruszałabym się innym transportem. No, może taksówką, ale to raczej jednorazowo, dla funu.

Jeżeli szukacie na Islandii cywilizacji podobnej do tej, którą znacie ze stałego lądu, to Reykjavik jest jedynym miejscem, jakie Was zaspokoi. Poza tym, jeśli przyjechaliście tu szukać cywilizacji, to wracajcie już lepiej do domu, bo to nie jest miejsce dla Was.

Myśląc o Islandii nie spodziewałam się tylu przygód i poznania tylu cudownych ludzi, zwłaszcza, że początki nie były takie łatwe...

Waszyngton to już przed(przed)ostatni przystanek, dlatego szarpnęłam się z Wojtkiem na nocleg i nie mogę się go strasznie doczekać.

Kto by pomyślał, że kiedyś i na mnie przyjdzie czas, żeby wyjechać za granicę w poszukiwaniu szybkiego zarobku. Z faktu, że w tym roku w Polsce sobie tylko dorabiałam, a więcej wydawałam niż zarabiałam, to odłożyłam tylko niewielką kwotę na spełnianie marzeń w wakacje. Trochę się zastanawiałam jak to będzie, ale los sam postanowił rozwiązać tą sprawę i tak się sprawy potoczyły, że skończyłam z przymusową przerwą na studiach. Na początku oczywiście załamka, ale momentalnie świat zaczął mi pokazywać, że tak właśnie miało być. Ludzie, którzy znają kogoś, kto zna kogoś, kto mi poszuka pracy w Norwegii, kto mnie przenocuje w Indiach, mnóstwo wolontariatów. Niestety w Norwegii przestój, więc po wędrówkach po biurach podróży w Gdańsku zdecydowałam się na Holandię, bo dostałam tam jedyną sensowną propozycję pracy. Wysłałam CV, a za dwa dni telefon, bym przyszła na rekrutację i podpisała umowę. W ten sposób, w ciągu tygodnia wszystko zostało załatwione, podpisane i w sobotni wieczór znalazłam się pod McDonaldem w Lesznie czekając na busa. Za busa zapłaciłam 70 euro w jedną stronę. Po moich mało dokładnych obliczeniach wychodzi w miarę korzystnie i nie musiałam wykładać tej kwoty z góry, zostanie odciągnięta z mojej pierwszej wypłaty (tak samo jak ubezpieczenie i opłata za domek za 3 tyg., więc może wystarczy mi na chleb i jedzenie dla kota).

O matko, stało się! Przeżyłyśmy pierwszą podróż megabusem na takiej długiej trasie. Jak możecie przeczytać w poprzednim poście, nie wspominamy tego szczególnie dobrze, ale nowy dzień, to nowe przygody!

Słyszysz 'Houston', myślisz 'mamy problem'. Ty też? No to faktycznie mamy problem, bo okazuje się, że w NASA tego szczerze i z głębi serca nienawidzą. Tak zasadniczo to nawet im się nie dziwie, zrobili mnóstwo rzeczy, które zasługują na tysiące owacji na stojąco, a wszyscy kojarzą ich z jednego zdania, które wypowiedziano w sytuacji zakończonej pozytywnie, jedynie sama misja nie wypaliła, ale przecież nie była jedyną taką (i nie mówię tu tylko o niewypałach NASA).